/حقوق بشر و نوشته اي از دكتر محسن اسماعيلى/ آغازى براى مناظره

واقعيت آن است كه غربى ها زشت ترين و شديدترين جنايت ها عليه بشريت را مرتكب شده و مى شوند، اما به كمك بنگاه هاى عظيم رسانه اى نه تنها مانع انعكاس مناسب اين جنايت ها شده اند، بلكه توانسته اند خود را به عنوان مدعى حقوق و آزادى هاى انسانى نيز بر افكار عمومى جهان تحميل كنند.
مناظره در اين باره بايد در دو جنبه تئوريك و عملكردهاى خارجى سامان داده شود. اما گذشته از مباحث علمى، نمونه هاى نقض حقوق بشر در غرب چندان آشكار و فراوان است كه تهيه فهرستى طولانى از آن دشوار نيست.
كشتارهاى جمعى در بوسنى، افغانستان و فلسطين و در سال هاى اخير در عراق و اخبار شرم آورى كه از رفتارهاى حيوانى با زندانيان گوانتانامو و يا ابوغريب به بيرون درز كرده است برخى از اين نمونه ها است.
با اين حال نمونه آخرى كه اين روزها اتفاق افتاد نيز جالب توجه است. در روزهاى گذشته اعلام شد كه به عامل سوءقصد به رونالد ريگان (رييس جمهور اسبق ايالات متحده) اجازه داده شد تا پس از 23 سال با خانواده اش ديدار كند.
بايد چند بار ديگر اين خبر را با تامل خواند و خود را به جاى آن زندانى فرض كرد، تا معلوم شود چنين رفتارى تا چه اندازه با موازين اخلاقى و انسانى فاصله دارد؛ 23 سال حبس (كه هنوز ادامه خواهد داشت)، همراه با رفتارى كه فعلاً همين يك مورد از آن فاش شده است، براى سوءقصدى نافرجام!
اين در حالى است كه طبق ماده 515 قانون مجازات اسلامى ايران هركس به جان رهبر و هر يك از روساى قواى سه گانه و مراجع بزرگ تقليد سوءقصد نمايد به حبس از سه تا ده سال محكوم خواهد شد. مقايسه اين نمونه قانونى و نحوه اجراى آن در دو كشور مى تواند موضوع يكى از بررسى ها باشد تا معلوم گردد چرا امريكايى ها باز هم با پررويى هر چه تمام تر مدعى حقوق زندانى ها در ايران و برخى كشورهاى ديگر مى شوند.